Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

ΔΥΣΛΕΞΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ


ΔΥΣΛΕΞΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ



Νέα έρευνα αποδεικνύει ότι περίπου το 50% των μαθητών βρίσκουν το γράψιμο ανιαρό. Η λύση όπως αποκαλύπτει η Hilary Wilce, είναι να τους αφήσουμε να χρησιμοποιήσουν την ψηφιακή τεχνολογία.
Σύμφωνα με όλες αυτές τις πληροφορίες, οι Daniel Moseley και Rahil Thobhani, θα έπρεπε να μισούν το γράψιμο. Εκπαιδευτική έρευνα δείχνει ότι πολλοί Βρετανοί μαθητές παλεύουν με αυτή τη βασική ικανότητα, και πως τα αγόρια του γυμνασίου από τις φτωχότερες γειτονιές της πόλης βρίσκονται ανάμεσα σ’ αυτά που δυσκολεύονται περισσότερο. Όμως αυτά τα δύο 11χρονα παιδιά κάθονται στη σχολική βιβλιοθήκη συνομιλώντας με πάθος για την φαντασία τους που αφήνουν να τρέχει, και πώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις το μυστήριο και τον διάλογο να δημιουργήσουν μια καλή ιστορία.
« Συνήθιζα να σκέφτομαι πως το γράψιμο ήταν βαρετό. Τώρα όμως μου αρέσει και αισθάνομαι αυτοπεποίθηση για αυτό και πιστεύω πως είμαι καλός σ’ αυτό», αναφέρει ο Daniel. « Κάναμε πολλά στο δημοτικό, όμως εδώ έχουμε κάνει ακόμη περισσότερα,» αναφέρει ο Rahil. « Έχουμε μάθει πως να χρησιμοποιούμε περισσότερο φιλόδοξες λέξεις και πράγματα σαν αυτά». Ποιό είναι λοιπόν το μεγάλο μυστικό που ωθεί τα αγόρια στο γράψιμο; «Η τεχνολογία», αναφέρει η Bev Humphrey, η καινοτόμος και δραστήρια σχολική βιβλιοθηκάριος. «Τα αγόρια εδώ έχουν περισσότερη τεχνολογία στα κινητά τους τηλέφωνα από αυτή που θα αντέχαμε οικονομικά να αγοράσουμε γι’ αυτά στο σχολείο. Δεν ξεχωρίζουν την τεχνολογία από την πραγματικότητα: τη βλέπουν σαν κομμάτι όλων όσων κάνουν, και έτσι δεν μπορούμε να τους τα στερήσουμε και να τους υποχρεώσουμε να καθίσουν με ένα μολύβι και ένα κομμάτι χαρτί και να τους υπαγορεύουμε τι να γράψουν». Η προσέγγισή της επικυρώνεται και από την έρευνα του Ινστιτούτου Εθνικής Παιδείας, η οποία δημοσιεύτηκε σήμερα, και έχει ανακαλύψει ότι περίπου οι μισοί μαθητές ολόκληρου του Ηνωμένου Βασιλείου ισχυρίζονται πως το γράψιμο είναι ‘‘βαρετό’’, η δημιουργία blog και η κοινωνική δικτύωση αυξάνουν σημαντικά τη διάθεσή τους και τους κάνουν περισσότερο σίγουρους για την ικανότητα τους στη γραφή. Η έρευνα, η οποία εξέτασε την στάση 3.000 παιδιών στην Αγγλία και τη Σκωτία απέναντι στο γράψιμο, κατέληξε ότι το 61% αυτών που έχουν blog και το 56% αυτών που συνδέονται σε ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης πιστεύουν πως είναι καλοί ή πολύ καλοί στο γράψιμο, σε σύγκριση με το 47% μόνο αυτών που δεν έχουν καμία σχέση με το γράψιμο στο διαδίκτυο. Τα παιδιά που ασχολούνται ενεργά με το διαδίκτυο έχουν επίσης την τάση να γράφουν περισσότερο με τον κλασικό τρόπο όπως σύντομες ιστορίες, γράμματα, ημερολόγια ή στίχους τραγουδιών. Ο Jonathan Douglas, υπεύθυνος του Ινστιτούτου Εθνικής Παιδείας, αναφέρει πως αυτά τα νέα ευρήματα τονίζουν σημαντικούς διαχωρισμούς, ανάμεσα στο πως διδάσκεται ακόμη η γλώσσα στα σχολεία, και πως θα έπρεπε να βελτιωθεί. « Σε αυτή την έρευνα το 12% των μαθητών ισχυρίζεται πως δεν θεωρεί το γράψιμο σαν σημαντική ικανότητα. Αυτό είναι φοβερό. Όμως αυτό δηλώνει ακόμη ότι όσο περισσότερο ενσωματώνουμε τις δραστηριότητες πολυμέσων, τόσο πιο πολύ σχετίζεται η παιδεία μ’ αυτά. Η ψηφιακή εποχή συχνά ασκεί μεγάλη πίεση όμως τα ευρήματα αυτής της αναφοράς δείχνουν ότι οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και τα blogs σχετίζονται με πιο θετική διάθεση για γραφή». Η Bev Humphrey συμφωνεί. Το σχολείο της είναι το Woolwich Polytechnic, ένα σχολείο αρρένων στο Thamesmead, στο νοτιοανατολικό Λονδίνο, όπου τα αποτελέσματα βελτιώνονται όμως είναι ακόμη κάτω από το εθνικό επίπεδο. Οι φιλοδοξίες των παιδιών τείνουν να είναι μετριοπαθείς και οι ορίζοντες τους χαμηλοί. Πολλά από αυτά ίσως να μην αφήσουν ποτέ το σχετικά απομονωμένο προάστιο της πλευράς του Τάμεση. Σαν διακηρυγμένη κεφαλή της τεχνολογίας όμως, η ίδια επιτυχημένα αξιοποιεί τεχνολογία αιχμής για να τους παρακινήσει να γράψουν - επεκτείνοντας και την άποψή τους για τον κόσμο στη διαδικασία. Για τα προηγούμενα δύο χρόνια η ίδια «έτρεχε» ένα πρόγραμμα διαδικτυακής γραφής, το μονοπάτι της γραφής, το οποίο συνδέει τους μαθητές ανά τον κόσμο και τους δίνει τη δυνατότητα να γράψουν μαζί ιστορίες. «Πρωτοξεκίνησε σε μια pub» λέει χαρακτηριστικά η ίδια. «Έπινα ένα ποτό με έναν συνάδελφο από το Stockport και είπα πως θα ήταν καλό αν οι μαθητές μας μοιράζονταν με άλλους τη δουλειά τους».
Πλέον 44 σχολεία όπως επίσης και εξ αποστάσεως η Κίνα, η Βραζιλία, η Αυστραλία και οι ΗΠΑ έχουν γίνει μέλη. Συγγραφείς με έργα τους υπό έκδοση ξεκινούν τις ιστορίες τους, έπειτα οι μαθητές από διαφορετικά σχολεία προσθέτουν παραγράφους και τις στέλνουν στο επόμενο σχολείο. Αυτό τον χρόνο, το πρόγραμμα «έτρεξε» για μια εβδομάδα τον Οκτώβριο με 60 από τους 240 μαθητές της χρονιάς αυτής από το Woolwich Polytechnic – με επτά μαθητές να παίρνουν μέρος και να γράφουν ιστορίες στο διαδίκτυο, καθώς επίσης να δημιουργούν ιστορίες με καρτούν και βίντεο. Επιπλέον, η Bev Humphrey επινόησε ηλεκτρονικά γλωσσικά τεστάκια, χρησιμοποιεί eReaders για να ενθαρρύνει τα αγόρια να διαβάσουν, και συνεχώς ξεθάβει τα δικά της ψηφιακά δίκτυα για ιδέες και έμπνευση. «Το twitter είναι η καλύτερη επαγγελματική εξέλιξη που είχα ποτέ, κατά πολύ καλύτερο από κάποιο σεμινάριο που συμμετείχα!» υποστηρίζει. « Αν έχω κάποιο πρόβλημα μπορώ να γράψω γύρω απ’ αυτό και να πάρω βοήθεια μέσα σε ένα λεπτό.» Η τεχνολογία είναι επίσης μια μεγάλη κοινωνική δραστηριότητα, τονίζει η ίδια, παρόλο που συχνά αντιμετωπίζεται σαν μικρονοϊκό. Η ίδια έχει χρησιμοποιήσει το Facebook και το Twitter για να πείσει τους εκδότες των παιδιών όπως η Theresa Breslin, o Alan Gibbons και ο Robert Muchamore να πάρουν μέρος στο «μονοπάτι της γραφής», και σαν αποτέλεσμα έχει γίνει ικανή να πάρει μια ομάδα αγοριών στο κέντρο του Λονδίνου για να συναντήσουν τους συγγραφείς – κάτι είναι και αυτό, ο Rahil αναφέρει πανηγυρικά, « μια εμπειρία ζωής». Όμως το γράψιμο στο διαδίκτυο δεν ενθαρρύνει απλώς τα παιδιά να αγνοήσουν την ορθογραφία και την γραμματική; «Το θέμα με τα αγόρια είναι πως δεν είναι καθόλου καλοί στη μεταφορά των ικανοτήτων τους», αναφέρει η Bev Humphrey. « Οι ίδιοι στέλνουν συνεχώς μηνύματα ή με τους υπολογιστές τους στο σπίτι, όμως αυτά δεν είναι πράγματα που τα σχετίζουν με το σχολείο. Θεωρούν ότι το σχολείο είναι δουλειά, και δεν μπορούν να το κάνουν. Έτσι λοιπόν κάνοντας πράγματα στο διαδίκτυο τους απελευθερώνει ώστε να χαίρονται το γράψιμο, και αν εμείς μπορούμε να χτίσουμε την αυτοπεποίθηση τους και να τους παροτρύνουμε να γράψουν, οι παράγραφοι και η ορθογραφία θα ακολουθήσουν. Συν τοις άλλοις, μαθαίνουν αυτά τα πράγματα μέσα στην τάξη». Ο Jonathan Douglas συμφωνεί. «Γνωρίζοντας τι είδος γλώσσας να χρησιμοποιήσω όταν πρόκειται για μια ικανότητα κλειδί, όμως το πιο σημαντικό είναι πως χρειαζόμαστε να αναθεωρήσουμε την γλώσσα για τη νέα γενιά σαν κάτι συναφές και σχετικό με τον καθένα». Τονίζει ότι το 95% των παιδιών χρειάζεται να εκπαιδευτούν λειτουργικά μέχρι το 2020 ώστε να φέρουν το Ηνωμένο Βασίλειο στην πρώτη γραμμή με τις άλλες αναπτυγμένες χώρες. Η τεχνολογική προσέγγιση έχει ήδη ενστερνιστεί από πολλά σχολεία, παρόλα αυτά ο David Reedy, πρόεδρος της εκπαιδευτικής κοινότητας του Ηνωμένου Βασιλείου, ισχυρίζεται ότι το άγχος των εκπαιδευτικών σχετικά με την τεχνολογία και οι οπισθοδρομικές εθνικές εξετάσεις, μπορούν να εμποδίσουν την πρόοδο « Όμως συμφωνούμε με αυτό που παρουσιάζουν αυτά τα ευρήματα. Πράγματι πρέπει να κοιτάξουμε τι σημαίνει να είσαι εγγράμματος το 2010 και είμαστε φιλικά προσκείμενοι στις εμπειρίες που τα παιδιά έχουν στο σπίτι να τις μεταφέρουν και στο σχολείο».
Όσον αφορά στον Daniel και τον Rahil δεν μπορούν να καταλάβουν για ποιό λόγο επικρατεί τέτοια σύγχυση. «Στα αγόρια αρέσει η τεχνολογία,» αναφέρει ο Daniel, «έτσι και σε εμάς αρέσει να τη χρησιμοποιούμε». Όμως την ίδια στιγμή εμείς γράφουμε. Έτσι λοιπόν είναι σαν να κλέβουμε στην μάθηση καθώς το κάνουμε αυτό.» «Και είναι σύμφωνα με τον μοντέρνο τρόπο που γράφουν και οι συγγραφείς», τονίζει ο Rahil. «Στον υπολογιστή. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούν».
Πηγή: Independent

ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ


Να είστε Σύμβουλος του Παιδιού σας


Δεν υπάρχει υποκατάστατο για την εις βάθος γνώση των γονέων σχετικά με τις λεπτές αποχρώσεις και τις λεπτομέρειες που καθιστούν το παιδί ένα μοναδικό άτομο. Για να είστε ένας αληθινά αποτελεσματικός σύμβουλος, πρέπει να κατανοείτε σωστά τα δυνατά και τα αδύνατα στοιχεία του παιδιού σας, τόσο από μία «κλινική» όσο και από μία προσωπική οπτική γωνία. Πέρα από αυτό, είναι ζωτικής σημασίας να επικοινωνείτε τη γνώση σας γύρω από το παιδί και τις ανάγκες του σε εκπαιδευτές και άλλους επαγγελματίες.Για να γίνεται ένας αποτελεσματικός σύμβουλος του παιδιού σας απαιτείται:• Να κατανοείτε πλήρως τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία καθώς και τις ειδικές ανάγκες του παιδιού σας. • Να είστε ενήμεροι για τα εκπαιδευτικά του δικαιώματα, για τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος και για το ποιοι πόροι είναι διαθέσιμοι. • Να επικοινωνείτε αποτελεσματικά και να συνεργάζεστε με τους εκπαιδευτές του παιδιού σας. • Να εμπλέκετε το παιδί στις διαδικασίες προγραμματισμού και λήψης αποφάσεων, να δείχνετε απερίφραστα ότι είστε με το μέρος του μέχρι τέλους. Επικοινωνείτε Αποτελεσματικά Η πιο αποτελεσματική συμβουλευτική στήριξη είναι μία συνεργατική προσπάθεια, και όχι μία διαμάχη μεταξύ γονέων και εκπαιδευτών. Ο γονιός που είναι θετικός, που σκέφτεται το παιδί του και δείχνει σεβασμό όταν επικοινωνεί πληροφορίες και ζητά υπηρεσίες, είναι πιθανότερο να έχει μεγαλύτερη πρόοδο από το γονιό που έχει μία επιθετική στάση ή μία στάση διαμάχης.Εμπλέκετε το Παιδί σας Σίγουρα, το πιο σημαντικό πρόσωπο σε αυτήν τη διαδικασία είναι το παιδί σας. Μπορεί να είναι εκνευριστικό για ένα παιδί οποιαδήποτε ηλικίας να διαχωρίζεται για ειδικές παρεμβάσεις, αλλά ακόμη χειρότερα όταν οι λόγοι δεν είναι σαφείς σε αυτά και δεν νιώθουν ότι συμπεριλαμβάνονται στη διαδικασία. Οι γονείς και οι δάσκαλοί τους κάνουν ειδικά σχέδια για αυτά και τους ζητούν να κάνουν πράγματα που κανείς από τους φίλους τους δεν χρειάζεται να κάνει ! Τα μικρότερα παιδιά ενδέχεται να εσωτερικεύσουν αισθήματα ντροπής και μία αίσθηση ότι είναι «κακά». Ορισμένα μεγαλύτερα παιδιά ενδέχεται να αισθανθούν ότι φέρουν ταμπέλα ή έχουν στιγματιστεί και αντιδρούν με πικρία και ανυπακοή. Είναι πάντα καλύτερα να νιώθουν ότι συμμετέχουν, παρά ότι είναι πιόνια . Ακόμη και τα πολύ μικρά παιδιά αποδέχονται παρεμβάσεις, όταν οι λόγοι και τα οφέλη τους επεξηγούνται με έναν τρόπο που γι' αυτά βγάζει νόημα.Εξίσου σημαντική είναι και η στάση της οικογένειας ως προς τη συμβουλευτική υποστήριξη και τις παρεμβάσεις. Δεν είναι αρκετό να παρέχει κάποιος πειθαρχία και καθοδήγηση («είναι ώρα να αρχίσεις να διαβάζεις για το σχολείο, κλείσε την τηλεόραση»). Αφήστε το παιδί σας να σας δει στο ρόλο του « φανατικού οπαδού της ομάδας», και του ιππότη με την αστραφτερή πανοπλία («Πιστεύω σε σένα, θέλω το καλύτερο για σένα, είμαι δίπλα σου μέχρι τέλους»). Οι εκπαιδευτικές παρεμβάσεις πάντα επιδεικνύουν καλύτερα αποτελέσματα όταν τα παιδιά βλέπουν την οικογένειά τους ως μία πηγή αμείωτης υποστήριξης.


Αντιμετώπιση Ανολοκλήρωτων Εργασιών
Τα παιδιά με ΔΕΠΥ ενδέχεται να ξεχάσουν να παραδώσουν την εργασία τους ή τις μακροπρόθεσμες εργασίες τους, ακόμη και αν τις έχουν ολοκληρώσει. Η ολοκλήρωση του διαβάσματος των μαθημάτων και η παράδοσή τους αντιπροσωπεύουν στην πραγματικότητα πολλές διαφορετικές ενέργειες. Σε κάποιο σημείο στην πορεία, τα παιδιά με ΔΕΠΥ διακόπτονται και ενδέχεται να ξεχάσουν σε ποιο σημείο της διαδικασίας βρίσκονται. Τι ΒοηθάειΤα παιδιά με ΔΕΠΥ χρειάζονται επίβλεψη και δομή, καθώς και ένα σύστημα να τα βοηθήσει να φτάσουν από την αρχή έως το τέλος μίας εργασίας. • Κάντε έναν κατάλογο με τις ενέργειες που απαιτούνται προκειμένου να βοηθήσετε το παιδί σας να γνωρίζει σε ποιο σημείο τηςδιαδικασίας που του έχει ανατεθεί βρίσκεται. Τοποθετήστε ένα αντίγραφο στο τετράδιο του παιδιού και αναρτήστε το στο δωμάτιό του. • Οι ετικέτες, η χρήση χρωματικών κωδικών ανά μάθημα στα βιβλία, τα τετράδια και τους φακέλους μπορεί επίσης να βοηθήσει στην οργάνωση του διαβάσματος για το σχολείο. • Εδραιώστε μία ρουτίνα για να φτάνει η εργασία πίσω στο δάσκαλο. Για παράδειγμα, μόλις ολοκληρωθεί η εργασία, μπαίνει σε ένα φάκελο δίπλα στην εξώπορτα. • Μην αφήνετε το παιδί σας να αργοπορεί. Το πιθανότερο είναι ότι θα χρειαστεί τη βοήθειά σας για να ξεκινήσει μία εργασία και συχνή επίβλεψη για να την ολοκληρώσει. • Για τα παιδιά που θέλουν περισσότερη ανεξαρτησία, αφήστε τα να κερδίσουν το δικαίωμα να παρακολουθούν μόνα τους τη δουλειά τους, αφού έχουν επιδείξει επιτυχία για μερικές εβδομάδες. Δεν υπάρχει μία και μοναδική λύση που να είναι σωστή για όλα τα παιδιά. Δουλέψτε με το παιδί σας και τους δασκάλους του για να αναπτύξετε το καλύτερο πλάνο για εσάς και το παιδί σας.


Τονισμός των Θετικών Στοιχείων


Μετατοπίζοντας την προσοχή από τα πράγματα που το παιδί σας κάνει λάθος σε αυτά που κάνει σωστά, θα αποφύγετε έντονες συγκρούσεις, βοηθώντας την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης του παιδιού σας και θα παρέχετε κίνητρα για ανάπτυξη και καλή συμπεριφορά. Η κριτική συνήθως δεν έχει αποτέλεσμα με τα παιδιά. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ ενδέχεται να λαμβάνουν κριτική πιο συχνά από τους συνομηλίκους τους και γίνονται ιδιαίτερα αμυντικά, καλλιεργώντας συναισθήματα θυμού και πικρίας. Όταν κυριαρχήσουν αυτά τα αισθήματα, δεν παίζει ρόλο εάν η συμβουλή σας είναι βοηθητική ή όχι. Μερικά παιδιά με ΔΕΠΥ στερούνται λεκτικών δεξιοτήτων και αυτοελέγχου για να απαντήσουν κατάλληλα.Τι ΒοηθάειΑντί να ασκείτε κριτική, προσπαθήστε να δώσετε νέα κατεύθυνση και κίνητρα στο παιδί σας. Ακολουθούν ορισμένες προτάσεις: • Μην κάνετε προσωπικά σχόλια: dοκιμάστε εκφράσεις όπως «Ίσως θα ήταν καλύτερα έτσι», αντί για «Δεν το κάνεις σωστά». • Πείτε τους τι θέλετε να κάνουν: δοκιμάστε «Άσε με να σε βοηθήσω να τακτοποιήσεις αυτά τα ρούχα» αντί για «Μην πετάς τα ρούχα σου στο πάτωμα». • Να ενθαρρύνετε παρά να κριτικάρετε: δοκιμάστε «Αρέσει πολύ στο σκύλο όταν τον ταΐζεις στην ώρα του» αντί για «Πάντα ξεχνάς να ταΐσεις το σκύλο». • Αγκαλιάστε τα όταν είναι καλά παιδιά: «Πραγματικά μου άρεσε ο τρόπος που βοήθησες την αδερφή σου." • Διαμορφώστε συμπεριφορές. Επαινέστε τα μικρά κατορθώματα («Μπράβο! Κοίτα τι ωραία γράμματα που έκανες!»), εμπνέει τα παιδιά να καταφέρουν ακόμη περισσότερα. Ορισμένα παιδιά με ΔΕΠΥ έχουν δυσκολία στο να ρυθμίζουν τα συναισθήματά τους και ενδέχεται να πρέπει να διδαχθούν πώς να ηρεμούν. Πολλοί ειδικοί συνιστούν, «θετική κουβέντα με τον εαυτό τους» μία δεξιότητα που βοηθά το παιδί να καταλάβει, «Αυτό δεν έχει σχέση με εμένα πρόκειται για μία κατάσταση που μπορώ να ελέγξω». Βοηθά όταν τα παιδιά μαθαίνουν να λένε στον εαυτό τους: • «Μπορώ να το αντιμετωπίσω». • «Πάρε βαθιές αναπνοές και κράτησε την ψυχραιμία σου». • «Θυμώνω. Δεν θα τον αφήσω να με επηρεάσει». • «Μπορώ να ελέγξω τα συναισθήματά μου».• «Δεν θέλω να χάσω την ψυχραιμία μου». • «Το έχω ξανακάνει και μπορώ να το κάνω και τώρα».Παίξτε παιχνίδι ρόλων με τα παιδιά για να δοκιμάσουν δεξιότητες ομιλίας με τον εαυτό τους, έτσι ώστε να μάθουν αυτήν την ηρεμιστική δεξιότητα. Άλλες δραστηριότητες, όπως το παιχνίδι με ένα σκύλο, η πασιέντζα και τα βιντεοπαιχνίδια ή μία βόλτα μπορεί να μετατοπίσουν την εστία της προσοχής από την κριτική σε κάτι θετικό.


Επικοινωνιακές Δυσκολίες


Τα παιδιά με ΔΕΠΥ μπορεί να έχουν καθυστέρηση στις γλωσσικές ικανότητες, τόσο στην κατανόηση όσο και στην έκφραση. Μπορεί να μπερδεύουν τις λέξεις, να ερμηνεύουν λανθασμένα αυτό που τους έχει λεχθεί και να έχουν δυσκολία να θυμηθούν λέξεις, να επεξεργαστούν τον προφορικό λόγο και να οργανώσουν τις σκέψεις τους. Όταν ένας μαθητής με ΔΕΠΥ δεν μπορεί να απαντήσει μία ερώτηση στην τάξη, οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές ενδέχεται να συμπεράνουν ότι δεν γνωρίζει την απάντηση. Παρ’ όλα αυτά, ο μαθητής ενδέχεται να χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να θυμηθεί και να ανακαλέσει την απάντηση. Τι ΒοηθάειΣυνεργαστείτε με το Δάσκαλο του Παιδιού σαςΗ παροχή επί πλέον χρόνου και χώρου αποτελεί την πιο σημαντική παρέμβαση που μπορεί να κάνει ένας δάσκαλος. Οι γονείς καλό θα ήταν να συζητήσουν αυτά τα σημεία με το δάσκαλο του παιδιού τους: • Να κάνουν μία μυστική συμφωνία ότι ο δάσκαλος δεν θα θέσει ποτέ μία ερώτηση ξαφνικά, η οποία θα απαιτεί μία γρήγορη απάντηση. Αυτό και μόνο θα βοηθήσει το μαθητή να χαλαρώσει.• Να δίνουν περισσότερο χρόνο στο μαθητή για να απαντήσει, όπως παύση για να γράψει στον πίνακα.• Η αργή ομιλία και η παροχή πληροφορίας σε μικρές ενότητες βοηθούν σε όλες τις περιστάσεις, αλλά ειδικά μέσα στην τάξη. •Να επιδιώκουν την ενίσχυση των προφορικών οδηγιών και μαθημάτων με γραπτό υλικό ή με καταγραφή στον πίνακα. • Να βρίσκονται σε στενή συνεργασία με το παιδί, προκειμένου να καθορισθούν και να ικανοποιηθούν οι ατομικές του ανάγκες. Στο ΣπίτιΤα παιδιά με ΔΕΠΥ ωφελούνται ιδιαίτερα από ένα περιβάλλον πλούσιο γλωσσικά, ένα περιβάλλον όπου ενθαρρύνονται να αλληλεπιδρούν προφορικά αλλά ποτέ δεν ντρέπονται για την αργή τους επεξεργασία ή τη λανθασμένη χρήση των λέξεων. Οι γονείς μπορούν να δοκιμάσουν τα ακόλουθα: • Να παρέχουν βοηθήματα για να χτίσουν μία γερή γλωσσική βάση – βιβλία, ταινίες και προγράμματα στον υπολογιστή – καθώς και την οικογένεια και τους φίλους που αλληλεπιδρούν με το παιδί και το βοηθούν να εξασκήσει τις επικοινωνιακές του δεξιότητες. • Να χρησιμοποιούν κάθε περίσταση ως μία ευκαιρία για να εμπλουτίσουν τη γλώσσα – το μανάβικο, το βενζινάδικο και το γραφείο του γιατρού-, ζητώντας από το παιδί να ονομάσει αυτά που βλέπει. • Τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά καλό είναι να ενθαρρύνονται να ανακεφαλαιώνουν τις εμπειρίες που είχαν μέσα στην ημέρα κατά τη διάρκεια του δείπνου κάθε βράδυ, βοηθώντας το παιδί να νιώσει άνετα χρησιμοποιώντας τη γλώσσα και χωρίς ποτέ να ασκούν κριτική στις προσπάθειές του. • Η έγκαιρη παρέμβαση είναι κρίσιμη για τα παιδιά με γλωσσικές δυσκολίες. Εάν υποπτεύεστε ότι υπάρχει πρόβλημα, μιλήστε με το σχολείο ή κανονίστε για γλωσσική θεραπεία.



Υπερβολική Ομιλία

Ένα παιδί που διακόπτει συνεχώς ή μιλά υπερβολικά ενδέχεται να μην αρέσει στα άλλα παιδιά και τους δασκάλους. Ενώ το να έχουν κάτι να πουν για το καθετί, μπορεί να ενθουσιάζει τους παππούδες και τους οικογενειακούς φίλους, ενδέχεται να αποτελεί εμπόδιο στην κοινωνική αποδοχή από τους συνομηλίκους. Τα περισσότερα παιδιά ενσωματώνουν τις κοινωνικές δεξιότητες απλά μέσα από την παρακολούθηση και τη μίμηση της συμπεριφοράς των άλλων. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ ενδέχεται να έχουν δυσκολία στην ενσωμάτωση αυτών των δεξιοτήτων. Μπορεί να μην δίνουν αρκετή προσοχή στις λεπτομέρειες της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και συνεπώς ενδέχεται να χρειάζονται βοήθεια για να αναπτύξουν σημαντικές κοινωνικές δεξιότητες.Τι ΒοηθάειΓίνετε ο Δάσκαλος του Παιδιού σας:• Να είστε συγκεκριμένοι ως προς το πότε πρέπει να μιλήσει το παιδί και πότε όχι. Αν και τα παιδιά με ΔΕΠΥ συχνά ξεχνούν αυτές τις οδηγίες, μπορούν να διδαχθούν να σταματούν και να παρατηρούν τι συμβαίνει γύρω τους. • Να διδάξετε το παιδί σας να ακολουθεί κοινωνικά σημάδια: Τα άλλα παιδιά το ακούν πραγματικά; Γελάνε οι άλλοι σε λάθος στιγμές; Φαίνονται οι άλλοι να μη νιώθουν άνετα; Προσέχοντας τις αντιδράσεις των άλλων, τα παιδιά μπορούν να παρακολουθήσουν τη δική τους ομιλία. • Τα παιδιά με ΔΕΠΥ συχνά διακόπτουν γιατί φοβούνται μήπως «χάσουν τη σκέψη». Διδάξτε τους να γράφουν τις σκέψεις τους, έτσι ώστε να τις θυμούνται όταν είναι η ώρα να μιλήσουν. Άλλες Χρήσιμες Συμβουλές:• Μερικές φορές το παιχνίδι μπορεί να είναι διδακτικό. Διάφορα παιδικά παιχνίδια διδάσκουν τα παιδιά να εστιάζουν σε ένα σύνολο κανόνων και να δίνουν προσοχή στα στοιχεία. • Απλά, προσυμφωνημένα σημάδια με τα χέρια μπορούν να επαναφέρουν ένα παιδί στο μάθημα στο σχολείο ή στην εργασία στο σπίτι ή να το αποτρέψουν να μιλήσει. Για παράδειγμα, ένα ελαφρύ χτύπημα του τραπεζιού μπορεί να σημαίνει «Μιλάς πάρα πολύ, γύρισε στο διάβασμά σου. Παιδιά και έφηβοι με ΔΕΠΥ ενδέχεται να χρειάζονται βοήθεια για να καταλάβουν πράγματα που πολλά παιδιά καταλαβαίνουν μόνα τους, όπως για παράδειγμα πότε να μιλήσουν και πότε όχι. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ χρειάζονται συγκεκριμένες οδηγίες, υπενθυμίσεις και ασκήσεις για να τα βοηθήσουν στο σχολείο και στο σπίτι.



Δυσκολίες Συγκέντρωσης


Η ΔΕΠΥ δεν είναι μόνο μία ανικανότητα διατήρησης της προσοχής. Είναι μία έλλειψη ικανότητας να ελέγξει κάποιος σε τι δίνει προσοχή. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ αφαιρούνται εύκολα όταν μία δραστηριότητα δεν παρέχει ικανοποιητικά ερεθίσματα. Σε αυτές τις περιστάσεις τα παιδιά δεν έχουν την ικανότητα να εμποδίσουν τη δυσκολία συγκέντρωσης που τους χαρακτηρίζει και λόγω αυτού, συχνά χάνουν σημαντικά μαθήματα, οδηγίες ή συμβουλές.Τα παιδιά με ΔΕΠΥ προσπαθούν πολύ για να μείνουν εστιασμένα σε μεγάλες ομιλίες ή κουραστικές εργασίες που απαιτούν παρατεταμένη πνευματική προσπάθεια. Οι δάσκαλοι και οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν αυτήν την έντονη προσπάθεια με αρκετούς τρόπους.Τι βοηθάειΣυνεργαστείτε με το Δάσκαλο του Παιδιού σαςΩς γονέας ενός παιδιού με ΔΕΠΥ, μπορεί να θέλετε να μοιραστείτε αυτές τις πληροφορίες με το δάσκαλο του παιδιού σας: • Το σημείο που ένας δάσκαλος τοποθετεί ένα μαθητή με ΔΕΠΥ μέσα στη σχολική τάξη είναι πολύ σημαντικό. Προσπαθήστε να τα κρατήσετε κοντά στο δάσκαλο και μακριά από πόρτες και παράθυρα. • Για να μην ξεχωρίζει το παιδί με ΔΕΠΥ, προσφέρετε σε όλα τα παιδιά στην τάξη την ευκαιρία να χρησιμοποιούν διαχωριστικά, ακουστικά ή ωτοασπίδες για να απομονώσουν τα ερεθίσματα που τους αποσπούν την προσοχή κατά τη διάρκεια της εργασίας στην τάξη ή των διαγωνισμάτων. • Κάνετε εναλλαγή μεταξύ δραστηριοτήτων υψηλού και χαμηλού ενδιαφέροντος, χρησιμοποιώντας μία ποικιλία στρατηγικών για να ικανοποιήσετε την πληθώρα των τρόπων εκμάθησης μέσα στην τάξη. • Προσπαθήστε να συμπεριλάβετε οπτικές, ακουστικές και κιναισθητικές ευκαιρίες σε όλα τα μαθήματα, καθώς και ευκαιρίες για συνεργατική εργασία, ατομική εργασία αλλά και με μεγάλη ομάδα. • Κρατήστε τη διάρκεια των μαθημάτων σύντομη και διαφοροποιείτε το ρυθμό από το ένα μάθημα στο άλλο.• Οι μαθητές που αφαιρούνται δεν πρέπει να επιπλήττονται, αλλά να επανακαθοδηγούνται με έναν τρόπο που δεν τους προκαλεί αμηχανία.Στο ΣπίτιΟι γονείς συχνά κάνουν μεγάλη προσπάθεια να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αποφεύγουν την απόσπαση της προσοχής τους, κάτι που εμποδίζει τη μελέτη των μαθημάτων τους στο σπίτι. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να το επιτύχει κανείς: • Εδραιώστε μία καθημερινή ρουτίνα μελέτης των μαθημάτων στο σπίτι. Το παιδί σας ενδέχεται να χρειάζεται ένα διάλειμμα μεταξύ σχολείου και μελέτης στο σπίτι. • Πειραματιστείτε με το σωστό τρόπο να «διαμορφώσετε το χώρο» για τη μελέτη στο σπίτι. Ορισμένα παιδιά χρειάζονται ένα περιβάλλον χωρίς ερεθίσματα που τους αποσπούν την προσοχή ενώ άλλα παιδιά αποδίδουν καλύτερα όταν υπάρχει μουσική υπόκρουση. • Καθίστε μαζί με το παιδί σας για να βεβαιωθείτε ότι καταλαβαίνει τι του ζητείται. • Τα περισσότερα παιδιά με ΔΕΠΥ χρειάζονται διαρκή επίβλεψη από έναν ενήλικα, αλλά καθώς η κατάσταση βελτιώνεται ή το παιδί ωριμάζει, ενδεχομένως να είναι επαρκής ένας έλεγχος ανά τακτά χρονικά διαστήματα. • Παρέχοντας σύντομα διαλείμματα μεταξύ των εργασιών και αφήνοντας το παιδί να τεντωθεί ή να τσιμπήσει κάτι, συχνά γίνεται ο φόρτος εργασίας περισσότερο διαχειρίσιμος. • Εάν το παιδί σας νιώθει εξουθενωμένο, προσπαθήστε να σπάσετε μία εργασία σε μικρότερα, ευκολότερα κομμάτια, με ένα σαφές τελικό σημείο και με διαχωρισμό ανάμεσα στις επιμέρους εργασίες.• Προειδοποιήστε το δάσκαλο όταν το παιδί σας δεν έχει τις δεξιότητες να φέρει εις πέρας μία εργασία ή αν χρειάζεται ασυνήθιστα πολύ χρόνο.

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

TEST ΟΦΘΑΛΜΟΚΙΝΗΣΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ

Η οφθαλμοκίνηση και η ανάγνωση αναπτύσσονται παράλληλα, ενώ η οφθαλμοκίνηση αποτελεί την πλέον ενδεδειγμένη μέθοδο μελέτης των συστατικών της ανάγνωσης, ιδιαιτέρως διότι κατά τη διάρκειά της ο έλεγχος της οφθαλμοκίνησης γίνεται ασυνείδητα. Μάλιστα τα αποτελέσματα πρόσφατης μελέτης έδειξαν ότι η οφθαλμοκίνηση αντανακλά την αναγνωστική ικανότητα των ελληνόπουλων 1-3ης τάξης με απόλυτη ακρίβεια, ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αντικειμενικό τεστ της ανάγνωσης (Teflioudi & Pavlidis, 2004). Η οφθαλμοκίνηση αντικατοπτρίζει τον τρόπο λειτουργίας ή δυσλειτουργίας του εγκεφάλου και δεν έχει σχέση με την ποιότητα της όρασης.
Γι΄ αυτό σχεδόν όλα τα νευρολογικά προβλήματα σε όλες τις εκφράσεις τους (π.χ. Πολλαπλή Σκλήρυνση, Μυασθένεια, Σχιζοφρένεια, Πάρκινσον, AIDS, κλπ) αντανακλώνται από τα πρώιμα στάδιά τους στην οφθαλμοκίνηση. Επειδή η δυσλεξία αλλά και η διάσπαση προσοχής έχουν νευρολογική βάση, γι΄ αυτό επίσης αντανακλώνται στην οφθαλμοκίνηση. Η διάγνωση και ο βαθμός του προβλήματος της δυσλεξίας και της διάσπασης προσοχής επιτυγχάνονται με μοναδική ακρίβεια με το βιολογικό τεστ οφθαλμοκίνησης (γνωστό ως τεστ Παυλίδη), το οποίο διαγιγνώσκει αντικειμενικά και με εξαιρετικά μεγάλη ακρίβεια τη δυσλεξία, τη διάσπαση προσοχής και την παρορμητικότητα (= ανυπομονησία) και μάλιστα από την προσχολική ηλικία (Jost, 1997; Samaras & Pavlidis, 2004, 2005). Είναι τεστ ταχύτατο, ακριβές, ασφαλές και απλό, αφού το μόνο που κάνει ο εξεταζόμενος είναι σιωπηλά να παρακολουθεί ένα φωτεινό ερεθισμό στην οθόνη του Η/Υ. Η παρουσίαση των ερεθισμών, η καταγραφή και η ανάλυση γίνονται αυτομάτως από το σύστημα που ανέπτυξε ο συγγραφέας.
Το τεστ οφθαλμοκίνησης, είναι αναγνωρισμένο με διεθνή διπλώματα ευρεσιτεχνίας (ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Καναδάς, κλπ). Ίσως είναι αξιομνημόνευτο ότι η πλήρως αυτοματοποιημένη εφεύρεση του καθηγητή Παυλίδη (οφθαλμοκίνησης) είναι τόσο προηγμένη, ώστε αγοράστηκε από διεθνώς γνωστά πανεπιστήμια, π.χ. Harvard, Boston, Φιλανδίας, Δανίας, Penn State, Columbia, κλπ.
Η πρόγνωση είναι ο στόχος. Η δυσλεξία και η διάσπαση προσοχής συνήθως έχουν γενετική αιτία και επομένως υπάρχουν από τη γέννα. Άρα, η Πρόγνωση στην προσχολική ηλικία είναι δυνατή μέσω βιολογικών τεστ που δεν βασίζονται στην ανάγνωση και στην ορθογραφία, π.χ. με το αντικειμενικό-βιολογικό μας Τεστ Παυλίδη (οφθαλμοκίνησης), που αποδείχτηκε εξαιρετικά ακριβές τόσο για την αντικειμενική πρόγνωση της δυσλεξίας (Jost, 1997) όσο και της διάσπασης προσοχής (Samaras & Pavlidis, 2004, 2005). Δεν υπάρχει ανώτατο όριο ηλικίας για την διάγνωση ή την αντιμετώπιση-θεραπεία, αλλά το χθες είναι προτιμότερο από το σήμερα και το σήμερα από το αύριο.
Όπως είναι γνωστό, διεθνώς η διάγνωση της διάσπασης προσοχής γίνεται με ερωτηματολόγια που συμπληρώνουν γονείς ή εκπαιδευτικοί και με την κλινική αξιολόγηση του ειδικού, άρα είναι καθαρά υποκειμενική, αφού βασίζεται ουσιαστικά στην αξιολόγηση του γονιού. Είναι δε ιδιαιτέρως δύσκολη στην προσχολική ηλικία, επειδή δεν υπάρχουν αξιόπιστες νόρμες και συμπτωματολογία.
Η ανάγκη για αντικειμενική-βιολογική διάγνωση είναι προφανής. Γι’ αυτό ίσως αξίζει να γίνει ειδική αναφορά στην έρευνα που πρόσφατα πραγματοποιήθηκε (σε 32 παιδιά προσχολικής ηλικίας, 4-6 ετών) με τον μεταπτυχιακό φοιτητή μου Π. Σαμαρά, σε συνεργασία με πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Samaras, 2004; Samaras & Pavlidis, 2004, 2005), χρησιμοποιώντας το Pavlidis Test (οφθαλμοκίνησης). Στην έρευνα αυτή διερευνήθηκαν αν με το βιολογικού Τεστ Παυλίδη (οφθαλμοκίνησης) μπορεί να διαγνωσθεί αντικειμενικά σε παιδιά προσχολικής ηλικίας η διάσπαση προσοχής και η παρορμητικότητά τους. Η αρχική διάγνωσή τους πραγματοποιήθηκαν με το ερωτηματολόγιό μας και με το διεθνώς κλασσικό DSM-IV. Η οφθαλμοκίνηση μετρήθηκε με το πλήρως αυτοματοποιημένο σύστημα καταγραφής και ανάλυσης, που ο συγγραφέας ανέπτυξε. Μελετήθηκαν τέσσερα υποτέστ του τεστ μας διάρκειας 30 δευτερολέπτων το καθένα. Η ακρίβεια του τεστ της οφθαλμοκίνησης ήταν εξαιρετικά υψηλή (93.1%), σε σχέση με την κατηγοριοποίηση που βασίστηκε στο DSM-IV. Δηλαδή, το Τεστ Παυλίδη (οφθαλμοκίνησης) είναι το μοναδικό διεθνώς αντικειμενικό τεστ που διαγιγνώσκει με ακρίβεια (93.1%) και βιολογικά τη διάσπαση της προσοχής και την παρορμητικότητα από την προσχολική ηλικία (Παυλίδης & Σαμαράς, 2004, 2005). Γι’ αυτό και έχει πρόσφατα προκαλέσει το ενδιαφέρον τόσο στους διεθνείς επιστημονικούς κύκλους όσο και στα ΜΜΕ, π.χ. BBC.
Είναι βεβαίως κοινά παραδεκτό ότι η ακριβής πρόγνωση-διάγνωση, η κατανόηση και η αποδοχή της κατάστασης αποτελούν τους θεμέλιους λίθους της αποτελεσματικής εξατομικευμένης αντιμετώπισης.
5th World Congress on Dyslexia
23 - 27 August 2004

Chairman, Congress Committee
Prof. George Th. Pavlidis

ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΕΛΛΕΙΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ (ADHD)





ΟΡΙΣΜΟΣ ΕΛΛΕΙΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ:

Πρόκειται για μία από τις περισσότερο μελετημένες και τεκμηριωμένες νευροβιολογικές διαταραχές και αποτελεί τη συχνότερη παιδοψυχιατρικδιάγνωση στη σχολική ηλικία. Εμφανίζεται στο 3-7% των παιδιών από τα οποία το 60% θα έχουν συμπτώματα και στην ενήλικη ζωή . Είναι 3ή 4 φορές συχνότερη στα αγόρια σε σχέση με τα κορίτσια που πιθανά παραπέμπονται λιγότερο συχνά στους ειδικούς καθώς έχουνε πιο αθόρυβη συμπτωματολογία. Σε μια τάξη 25 με 30 μαθητών, η ερευνά υποστηρίζει ότι 2 από αυτούς θα έχουν συμπτώματα Δ.Ε.Π.Υ. Παρά το γεγονός ότι είναι η συχνότερη παιδοψυχιατρική διαταραχή και εκδηλώνεται σε όλες τις εθνότητες , φυλετικές ομάδες και κοινωνικές τάξεις, δεν αναγνωρίζεται ούτε είναι αποδεκτή από όλες τις επιστημονικές τάσεις. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχει έγκαιρη ανίχνευση και διάγνωση σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα.
Πιο συγκεκριμένα η ελλειμματική προσοχή είναι ένα σύνδρομο που σχετίζεται με την μνήμη και τον έλεγχο απέναντι σε ενστικτώδεις κινήσεις. Το παιδί με σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί στο παιχνίδι η στο μάθημα. Η προσοχή του αποσπάται από οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του. Μπορεί να αφαιρείται συχνά και να σκέφτεται πράγματα που του έρχονται στο μυαλό εκείνη την στιγμή. Μερικές φορές δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα σημαντικά πράγματα από τα ασήμαντα και πετάγεται για κάθε λεπτομέρεια. Εάν κάτι του τραβήξει πολύ το ενδιαφέρον, θα είναι πολύ δύσκολο ύστερα να συγκεντρωθεί σε κάτι άλλο. Η ελλειμματική προσοχή μπορεί να εμφανίζεται και με υπερκινητικότητα η παρορμητικότητα. Ο όρος ADHD που χρησιμοποιούμε πολύ συχνά είναι το γνωστό Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και υπερκινητικότητας (Attention deficit hyperactivity Disorder) και έχει να κάνει με τις αποδιοργανωτικές συμπεριφορές ενός παιδιού. Κύρια χαρακτηριστικά που εμφανίζει ένα παιδί με ADHD είναι κινητικότητα, μειωμένη προσοχή, παρορμητικότητα, απουσία αυτοέλεγχου και δυσκολία στην ολοκλήρωση εργασιών. Η υπερκινητικότητα είναι εμφανής κυρίως σε ευκίνητα και δραστήρια παιδιά, τα οποία βρίσκονται σε υπερβολική υπερένταση διαταράσσουν την πειθαρχεία και δεν μπορούν να κρατήσουν την σειρά πραμάτων που εκτελούνται στο σπίτι είτε στο σχολείο. Πολλά παιδιά πέρα από την υπερκινητικότητα μπορεί να παρουσιάζουν και παρορμητικότητα. Σε αυτή την περίπτωση τα παιδιά δυσκολεύονται να οργανώσουν τις σκέψεις τους και να προβλέψουν τις συνέπειες των πράξεων τους. Τους χαρακτηρίζει η αυθορμητικότητα και αν τους έρθει κάτι στο μυαλό το πραγματοποιούν. Είναι παιδιά χωρίς φρένα. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι σκέφτονται σε βήματα η το ότι δεν μπορούν να ξεχωρίζουν το σημαντικό από το ασήμαντο.



ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΟΛΟΓΙΑ:



Η ΔΠ παρουσιάζει δύο επίπεδα συμπτωματολογίας , τα πρωτογενή και τα δευτερογενή. Στο δευτερογενές επίπεδο συμπτωματολογίας ανήκουν οι ψυχολογικές καταστάσεις και η αντιμετώπιση του παιδιού. Όσον αφορά το πρωτογενές επίπεδο οι επιστήμονες συμφωνούν ότι ανήκουν τρία βασικά χαρακτηριστικά:
1. απροσεξία
2. παρορμητικότητα
3. υπερκινητικότητα

Τώρα θα δούμε τι χαρακτηρίζει καθένα απ' αυτά τα συμπτώματα.
Απροσεξία:
· Η εύκολη διάσπαση της προσοχής. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το παιδί να μην ολοκληρώνει πράγματα που ήδη γνωρίζει.
· Η επίμονη ενασχόληση του παιδιού με την ύπαρξη εξωτερικών ή εσωτερικών ερεθισμάτων. Αυτό το κάνει να εγκαταλείπει γρήγορα την εργασία με την οποία έχει ήδη καταπιαστεί.
· Η αδυναμία κατάκτησης του μηχανισμού της μάθησης εξαιτίας της έλλειψης συγκέντρωσης. Εξαιτίας αυτού, η ανάγνωση, η γραφή, η ορθογραφία και η αφήγηση βρίσκονται σε πολύ χαμηλό επίπεδο.
· Η ανωριμότητα των κοινωνικών δεξιοτήτων. Οι κοινωνικές δεξιότητες (αδυναμία διαλόγου, συμμετοχή σε ομαδικά παιχνίδια, επίγνωση των κοινωνικών ορίων, σωστή συμπεριφορά) χαρακτηρίζονται ως ανώριμες.
· Αδυναμία εκτέλεσης περισσότερων από μία διαδοχικών εντολών.
Παρορμητικότητα:
· Η έναρξη μιας απάντησης του παιδιού προτού ολοκληρωθεί η ερώτηση. Επιπλέον, πολλές φορές το παιδί συμμετέχει σε συζητήσεις που δεν το αφορούν, με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις στη συμπεριφορά του να θεωρούνται παρορμητικές.
· Η έλλειψη κατανόησης του πραγματολογικού επιπέδου στο λόγο. Αρκετές φορές το παιδί, λόγω της παρορμητικότητάς του δεν αντιλαμβάνεται την έννοια του υπονοούμενου, με αποτέλεσμα να παρερμηνεύονται προθέσεις των άλλων και έτσι να γίνεται επιθετικό στο σχολείο και στις ομαδικές συναθροίσεις.
· Η έλλειψη πειθαρχίας. Η διάσπαση προσοχής δημιουργεί πολύ συχνά την εικόνα παιδιών χωρίς πειθαρχία, τα οποία εκδηλώνουν θυμό και άρνηση προς το σχολείο και το ομαδικό παιχνίδι.
Υπερκινητικότητα:
· Η αδυναμία του παιδιού να μείνει στο ίδιο μέρος για πολλή ώρα. Η παραμονή στο ίδιο μέρος προκαλεί έντονη ανησυχία, νευρικότητα, ενόχληση προς τους άλλους, επικοινωνία με το διπλανό του ή ακόμα και με τον ίδιο του τον εαυτό.
· Η δυσκολία της αδρής και / ή λεπτής κινητικότητας. Το παιδί παρουσιάζει μικρή έως και μεγάλη δυσκολία. Οι κινήσεις και το βάδισμα είναι αδέξιες, η λεπτή κινητικότητα χαρακτηρίζεται από νευρικότητα και από αδυναμία στο συντονισμό των κινήσεων για γραφή και για λεπτές κατασκευές.





ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ :

Η διάσπαση προσοχής καθιστά τα παιδιά ανίκανα να συγκεντρωθούν και να επιτελέσουν καθήκοντα που απαιτούν προσήλωση προσοχής. Κατά συνέπεια παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες και η εν γένει συμπεριφορά τους τα καθιστά ανεπιθύμητα από τα υπόλοιπα μέλη της μαθητικής κοινότητας. Παρουσιάζουν γρήγορες και ξαφνικές αλλαγές της ψυχικής διάθεσης και έλλειψη αναστολών στις κοινωνικές σχέσεις. Οι σχέσεις τους με τους ενηλίκους χαρακτηρίζονται από έλλειψη τυπικότητας , ενώ δεν είναι αγαπητά στα υπόλοιπα παιδιά και μπορεί να απομονώνονται. Αυτή η αίσθηση απόρριψης από τους συνομήλικους έχει σαν αποτέλεσμα τη διαταραχή της συναισθηματικής τους ισορροπίας.



ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ:



Χωρίς έγκαιρη αντιμετώπιση, η ΔΕΠΥ οδηγεί σε σημαντικά προβλήματα, καθώς έχει μακροχρόνιες επιδράσεις που εμποδίζουν την προσαρμογή στις απαιτήσεις της ενήλικης ζωής. Όλα αυτά γίνονται ακόμα πιο δύσκολα όταν συνυπάρχουν και άλλα προβλήματα αφού στα περισσότερα παιδιά η ΔΕΠΥ εμφανίζεται μαζί με πλήθος άλλων διαταραχών (συννοσηρότητα) που περιπλέκονται με την εξέλιξη και τη θεραπεία της. Τέτοιες συννοσηρές διαταραχές είναι οι ειδικές μαθησιακές διαταραχές (δυσλεξία, δυσορθογραφία), οι ειδικές , οι διαταραχές εναντιωματικής συμπεριφοράς και διαγωγής, οι ειδικέςαναπτυξιακές διαταραχές (λόγου, συντονισμού των κινήσεων) . Για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ πρεπει να προηγηθεί εκτεταμένη και πολύπλευρη διαγνωστική αξιολόγηση του παιδιού και της οικογένειας του από εξειδικευμένη παιδοψυχιατρική διεπιστημονική ομάδα, ιδιαίτερα αν συνυπάρχουν και άλλα συναισθηματικά ή μαθησιακά προβλήματα ή διαταραχές της συμπεριφοράς. Με τον τρόπο αυτό εξατομικεύονται οι στρατηγικές θεραπείας που ταιριάζουν στην κάθε περίπτωση. Το αποτελεσματικότερο πρόγραμμα θεραπείας είναι ο συντονισμός θεραπευτικών προσεγγίσεων, που δρουν από κοινού υποστηρίζοντας η μία την άλλη. Ένα τέτοιο ολοκληρωμένο πρόγραμμα μπορεί να περιλαμβάνει συνεδρίες ψυχοεκπαίδευσης γονέων και παιδιών, ειδικές τεχνικές συμπεριφορικής θεραπείας για τη βελτίωση της διασπαστικής συμπεριφοράς και των κοινωνικών δεξιοτήτων, φαρμακευτική αντιμετώπιση των συμπτωμάτων, συστηματική συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς του παιδιού, οικογενειακή ή /και ατομική ψυχοθεραπεία ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες και τη συννοσηρότητα της κάθε περίπτωσης.
Η αντιμετώπιση της διάσπασης προσοχής αποτελεί μια πολύπλευρη διαδικασία στην οποία πρέπει να συμβάλλει μία ολόκληρη διεπιστημονική ομάδα, στην οποία περιλαμβάνονται: παιδοψυχίατροι, λογοθεραπευτές, δάσκαλοι. Οι συμπεριφοριστικές κατευθύνσεις, η συμβουλευτική προσέγγιση και σε σπάνιες περιπτώσεις η χρήση φαρμακευτικής αγωγής αποτελούν το κλειδί της καλής πρόγνωσης και ελέγχου της ελλειμματικής προσοχης. Αν και εξαρτάται από το βαθμό του προβλήματος τα προγνωστικά είναι συνήθως καλά, αν υπάρχει έγκαιρη παρέμβαση.



Αντιμετώπιση στο σπίτι



1.Το περιβάλλον μέσα στο σπίτι πρέπει να είναι οργανωμένο και τακτοποιημένο. Το παιδί είναι καλό να ξέρει ότι κάθε πράγμα έχει τη θέση του και ότι εκεί θα το αναζητήσει αλλά και θα το επιστρέψει. Πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στο χώρο όπου μελετά το παιδί.
2. Πρέπει να μένουμε σε κάθε περίπτωση πιστοί στο πρόγραμμα. Π.χ. πλένουμε τα δόντια μετά το φαγητό και ύστερα βλέπουμε τηλεόραση.
3. Προσπαθούμε να δίνουμε ξεκάθαρες εντολές στο παιδί επιβάλλοντας συγκεκριμένους κανόνες. Π.χ. πέταξε το κυπελλάκι από το γιαουρτάκι μόλις τελειώσεις στο καλάθι των αχρήστων.
4. Επιδιώκουμε ώστε κατά τη διάρκεια της ημέρας να υπάρχει σωστή εξισορρόπηση μεταξύ ερεθισμάτων και στατικής απασχόλησης.
5. Είναι σημαντική η εξασφάλιση στο παιδί περιόδων κινητικής εκτόνωσης αλλά και δυνατοτήτων συγκέντρωσης πολλές φορές τη μέρα για 10-15 λεπτά προτρέποντάς το να ασχοληθεί με στατικές δραστηριότητες, όπως διάβασμα βιβλίων, ζωγραφική, κατασκευές, επιτραπέζια, παιχνίδια σκέψης.
6. Καλό θα ήταν να κρατάμε πάντα θετική στάση απέναντι σε κάθε προσπάθεια του κι όχι μόνο απέναντι στα σπουδαία επιτεύγματα. Αντιμετωπίζουμε όχι μόνο λεκτικά την επιτυχία του αλλά και με εκδηλώσεις τρυφερότητας, όπως φιλιά, χάδια, αγκαλιές, χαμόγελα, βλέμματα επιδοκιμασίας, καθώς όλα αυτά τονώνουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού.
7. Η επιβράβευση παίζει σημαντικό ρόλο γι’ αυτό καλό θα ήταν να του λέμε «μπράβο» για τα κατορθώματα του ακόμα και για μια ζωγραφιά ή ένα πάζλ που έφτιαξε
8. Η μελέτη του παιδιού πρέπει να οργανώνεται. Δεν έχει τόση σημασία να είμαστε δίπλα του όταν διαβάζει όσο το να οργανώνουμε τις εργασίες που πρέπει να ολοκληρώσει μία-μία ακολουθώντας μια συγκεκριμένη σειρά.
9. Έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες. Περιμένουμε τα ανάλογα αποτελέσματα από το παιδί και δεν βάζουμε ψηλά τον πήχη έτσι ώστε να μην απογοητευόμαστε τόσο εμείς όσο και το ίδιο.



Αντιμετώπιση στο σχολείο:


Ο πρώτος άξονας για τη διάγνωση συμπτωμάτων είναι η οικογένεια. Ο δεύτερος, όμως, είναι το σχολείο. Ρωτάμε το δάσκαλο και δίνουμε προσοχή αν κάνει παρατηρήσεις ότι το παιδί:


- δεν προσέχει την ώρα του μαθήματος
- φλυαρεί ακατάπαυστα την ώρα του μαθήματος
- δεν ακούει τον άλλον όταν μιλάει
- διακόπτει το μάθημα για να πει κάτι άσχετο
ü σηκώνεται από τη θέση του και τριγυρίζει στο χώρο
- ενοχλεί τους συμμαθητές του
- οι εργασίες του είναι απρόσεκτες και ημιτελείς
- έχει την τάση να διακινδυνεύει χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες
- δεν περιμένει τη σειρά του σε ομαδικές εργασίες.

Σε περίπτωση οι γονείς υποψιάζονται ότι το παιδί έχει πρόβλημα συγκέντρωσης στο μάθημα ή έχει γίνει διάγνωση για διάσπαση προσοχής, είναι σημαντικό να ενημερώνουν το δάσκαλο ζητώντας τη συνεργασία του έτσι ώστε το περιβάλλον της τάξης να είναι ενισχυτικό γι’ αυτό. Είναι καλό, για παράδειγμα, να έχει καλή οπτική θέση στην τάξη και κατά προτίμηση η θέση του να είναι κοντά στο δάσκαλο και μακριά από παράθυρο. Ο δάσκαλος θα πρέπει να παροτρύνει την προσπάθειά του και να του αναθέτει διάφορες απλές αρμοδιότητες δίνοντάς του έτσι κίνητρα, π.χ. μοίρασε τις φωτοτυπίες στα παιδιά ή καθάρισε τον πίνακα.





ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ:

H αναζήτηση της αιτίας της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής με ή χωρίς Υπερκινητικότητα περιπλέκεται, εξαιτίας της ετερογένειας της κλινικής εικόνας των παιδιών που έχουν λάβει τη διάγνωση της διαταραχής αυτής. Κάθε παράγοντας που φαίνεται να σχετίζεται με κάποιο τρόπο με την εκδήλωση του συνδρόμου μπορεί, τελικά, να συνδεθεί μόνο με ένα μικρό αριθμό των ατόμων που φέρουν τη διάγνωση της διαταραχής. Συνεπώς, δεν μπορούμε να μιλάμε για μια και μοναδική αιτία, που μπορεί να ευθύνεται για την εκδήλωση του συγκεκριμένου συνδρόμου, αλλά μάλλον θα ήταν συνετό να θεωρούμε ότι μια ομάδα αιτιολογικών παραγόντων και ο μεταξύ τους συνδυασμός συμβάλλει στην αξιοσημείωτη ποικιλομορφία, που παρατηρείται στην έκφραση της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής με ή χωρίς Υπερκινητικότητα. Το ADHD σύμφωνα με τις διάφορες απόψεις που επικρατούν μπορεί να προέρχεται από βιολογικούς παράγοντες όπως η έλλειψη οξυγόνου, ο τραυματισμός του εγκέφαλου(που μπορεί να δημιουργήσει κάθε είδους εγκεφαλική βλάβη), η μόλυνση του κεντρικού νευρικού συστήματος και η επιληψία. Ακόμα, σημαντικά στην ανάπτυξη της υπερκινητικότητας μπορούν να συμβάλλουν και περιβαλλοντικοί παράγοντες, δηλαδή αρνητικό κλίμα στο περιβάλλον τόσο της οικογένειας όσο και στο σχολείο.

ΠΟΡΕΙΑ ΕΞΕΛΙΞΗΣ:

Παρότι πολλά παιδιά, ιδιαίτερα της προσχολικής ηλικίας, θεωρούνται από τους γονείς τους υπερδραστήρια και απρόσεκτα, η πλειονότητα αυτών των παιδιών διέρχεται ένα φυσιολογικό αναπτυξιακό στάδιο, το οποίο δε θα οδηγήσει στην επίμονη συμπτωματολογία της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής με ή χωρίς Υπερκινητικότητα. Από την άλλη πλευρά, όμως, τα περισσότερα παιδιά που όντως αναπτύσσουν αυτήν τη διαταραχή εμφανίζονται υπερδραστήρια και εκδηλώνουν ασταθή συμπεριφορά από πολύ νωρίς στη ζωή τους. Ακόμα και από την ηλικία του 1.5 έτους, δείγματα υπερκινητικότητας (π.χ. το να «κινείται πολύ κατά την διάρκεια του ύπνου») έχουν αναφερθεί και ακολουθούνται από την εμφάνιση συμπεριφορών όπως το να «έχει δυσκολία να παίξει ήσυχα» και το να «σκαρφαλώνει / τρέχει αδιάκοπα» στην ηλικία των 3 ετών. Η ανικανοποίητη περιέργειά τους και το γεμάτο ενέργεια και δράση παιχνίδι τους κάνουν τα μέτρα προστασίας απαραίτητα για να αποφευχθούν πιθανά τραγικά επακόλουθα, όπως η δηλητηρίαση, τα ατυχήματα (π.χ. το πέσιμο από σκάλες, από παράθυρα ή μπαλκόνια). Αν και τα χρόνια της προσχολικής περιόδου οι γονείς των παιδιών με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής με ή χωρίς Υπερκινητικότητα κατακλύζονται από άγχος, τα προβλήματα γίνονται σοβαρότερα όταν τα παιδιά ξεκινούν το σχολείο και ξαφνικά καλούνται να παραμείνουν καθισμένα στην καρέκλα τους για περισσότερη ώρα, να ολοκληρώσουν μόνα τους κάποιο έργο που τους έχει ζητηθεί και να διαπραγματευθούν με τους συνομηλίκους τους στη σχολική αυλή. Επομένως, αν και τα προβλήματα που σχετίζονται με την ελλειμματική προσοχή συνήθως έπονται της υπερκινητικότητα, ωστόσο, είναι πιθανό να είναι παρόντα και νωρίτερα, αλλά να μην αναφέρονται πριν το παιδί ξεκινήσει το σχολείο, γιατί μόνο τότε αρχίζουν να τίθενται οι ανάλογες απαιτήσεις για συγκέντρωση και εστίαση της προσοχής .


ΨΥΧΟ-ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Το παιδιά με Δ.Ε.Π/Υ παρουσιάζει πολλές αντιφατικές μορφές συμπεριφοράς και μεγάλη αστάθεια στη διάθεση του. Το άλλοτε χαρούμενο, πρόθυμο και παρ’ όλες τις δυσκολίες εύθυμο παιδί μεταμορφώνεται εντελώς σε ένα ευέξαπτο, επιθετικό, καταστροφικό και με έντονο αρνητικό χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να μην έχουν καλές σχέσεις με τους συνομηλίκους τους και να βιώνουν έντονα το αίσθημα τη μοναξιάς. Ο ανασταλτικός έλεγχος των συναισθηματικών τους αντιδράσεων είναι μάλλον περιορισμένος και έτσι τελείως ασήμαντα εμπόδια μπορούν να πυροδοτήσουν ξαφνικά και βίαια ξεσπάσματα οργής, ενώ οι αγχογόνες καταστάσεις μπορεί να επιφέρουν αιφνίδιες κρίσεις πανικού. Αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς είναι πάρα πολύ έκδηλο στον πρώτο χρόνο της φοίτησης του παιδιού στο σχολείο και εμφανίζεται σε ποσοστό 1% ως 2% των παιδιών. Έχει δύστροπη συμπεριφορά και ότι βάζει στο μυαλό του θέλει να το πραγματοποιήσει αμέσως. Αν όμως βρει κάποια δυσκολία τα παρατάει πολύ εύκολα και η διάθεση του χάνεται αμέσως. Όσα του προκαλούν δυσφορία τα σχολιάζει έντονα, τα επικρίνει και χρησιμοποιεί άσχημες κουβέντες γι αυτά. Στο παιχνίδι δημιουργεί τους δικούς του κανόνες και αν κανείς του πάει κόντρα δεν διστάζει να ασκήσει και σωματική βία. Όλα αυτά τον οδηγούν στην παρουσίαση μιας μη επιθυμητής και αντικοινωνικής συμπεριφορά που πολλές φορές αγγίζει τα σύνορα της παραβατικότητας. Οι συμπεριφορές αυτές είναι κάτι το οποίο δεν θέλει να επιδεικνύει αλλά δεν μπορεί να τις ελέγξει και άθελα του εκδηλώνονται
Όλη αυτή η σύγκρουση που πραγματοποιείται μέσα του, το έντονο αίσθημα του φόβου για αποτυχία τον καθιστούν αδύναμο να αντιδράσει Του δημιουργείται η αίσθηση του άγχους και κατακλύζεται από συναισθήματα απογοήτευσης, αρνητισμού και ανασφάλειας, τα οποία μπορούν να εκδηλωθούν με τη μορφή νευρωσικών διαταραχών. Πολλές φορές το έντονο άγχος του, τον οδηγεί σε τάσεις φυγής, ενώ όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα μπορούν να οδηγήσουν σε κατάθλιψη, η οποία μπορεί να πάρει τη μορφή ασθένειας(προσβολές πανικού,φοβίες). Τα κηρύγματα και οι επιπλήξεις των άλλων του προκαλούν έντονο ψυχικό πόνο, ανησυχία και τον αποθαρρύνουν στην μετέπειτα πορεία του. Τέλος πρέπει να πούμε ότι παρουσιάζει χαμηλή αυτοεκτίμηση και αντιμετωπίζει προβλήματα κρίσης ταυτότητας λόγω των ψυχικών και συμπεριφορικών συγκρούσεων που τον διακατέχουν και της αρνητικής εικόνας που οι άλλοι έχουν σχηματίσει γι αυτό.

ΔΥΣΛΕΞΙΑ




Ορισμός της Δυσλεξίας

Η λέξη ‘δυσλεξία’ είναι ελληνικής προέλευσης και σημαίνει ‘δυσκολία με τις λέξεις’(dys=δυσκολία με,lexis=λέξη). Δυσλεξία ονομάζεται η δυσχέρεια που παρουσιάζουν κάποια άτομα στην επεξεργασία του γραπτού λόγου. Τα άτομα αυτά δεν παρουσιάζουν νοητικό πρόβλημα , αισθητηριακές βλάβες , νευρολογικές παθήσεις , συναισθηματικές διαταραχές. Υπάρχουν δύο ειδών δυσλεξίες: η αναπτυξιακή και η επίκτητη. Στο εξής θα αναφερόμαστε στην αναπτυξιακή δυσλεξία.




ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ

Μολονότι η ακριβής αιτιολογία του συνδρόμου της δυσλεξίας είναι άγνωστη, φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με δυσλειτουργία συγκεκριμένων περιοχών του εγκεφάλου ο οποίος είναι φυσιολογικός κατά τα άλλα, πολλές φορές μάλιστα μπορεί να είναι και μεγαλοφυής. Σήμερα, μολονότι είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο, από πολλές νευρολογικές μελέτες πως η αιτία της δυσλεξίας οφείλεται σε νευρολογική διαταραχή, η ακριβής θέση των δυσλειτουργούντων κυκλωμάτων του εγκεφάλου δεν έχει ακόμα εντοπισθεί με ακρίβεια. Από πρόσφατες νευροφυσιολογικές και παθολο-ανατομικές μελέτες εγκεφάλων δυσλεξικών ανθρώπων καθώς και από πειραματικά δεδομένα, ενισχύεται η πεποίθηση ότι η δυσλεξία οφείλεται σε φλοιώδη εγκεφαλική μικροδυσγενεσία συγκεκριμένων περιοχών του εγκεφάλου. Η φλοιώδης αυτή μικροδυσγενεσία είναι αποτέλεσμα διαταραχών στη μετανάστευση νευρικών κυττάρων που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών της εμβρυϊκής ζωής. Επομένως η δυσλεξία είναι ένα πρωτογενές πρόβλημα το οποίο οφείλεται σε νευρολογικούς-βιολογικούς παράγοντες, συνήθως κληρονομικούς. Ένας άνθρωπος δηλαδή δεν γίνεται δυσλεκτικός, γεννιέται! Άλλοι παράγοντες όπως μια ασθένεια, ένα ατύχημα, μια φαρμακευτική αγωγή, μια βλάβη στον εγκέφαλο ή άλλοι δευτερογενείς παράγοντες μπορούν να επηρεάσουν θετικά ή αρνητικά τη δυσλεξία, όμως δεν τη δημιουργούν.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ



Γενικά


Ένας δυσλεκτικός εμφανίζεται ιδιαίτερα ευφυής και ευκρινής αλλά ανίκανος να διαβάσει, να γράψει, ή να συλλαβίσει σε ικανοποιητικό επίπεδο. Έτσι συχνά επωμίζεται χαρακτηρισμούς όπως τεμπέλης, “κουτός”, απρόσεκτος, ανώριμος, "δεν προσπαθεί αρκετά" ή "έχει πρόβλημα συμπεριφοράς", παρ΄ όλο που δεν παρουσιάζει κανένα προβλήμα κατανόησης και αντίληψης. Χαρακτηρίζεται από κανονικό ή υψηλό δείκτη νοημοσύνης χωρίς όμως να τα πηγαίνει καλά στα ακαδημαϊκά τεστ. Τα καταφέρνει στα προφορικά, αλλά όχι και στα γραπτά. Συχνά αισθάνεται μειονεκτικά, έχει πολύ λίγο αυτοσεβασμό, αυτοεκτίμηση και κρύβει ή καλύπτει τις αδυναμίες του με έξυπνες, αντισταθμιστικές, στρατηγικές. Αποθαρρύνεται εύκολα και γίνεται συναισθηματικά ευαίσθητος για τη σχολική ανάγνωση ή τα τέστ του. Μαθαίνει καλύτερα μέσο της εμπράγματης εμπειρίας, των επιδείξεων, του πειραματισμού, της παρατήρησης, και των οπτικών βοηθημάτων. Παρουσιάζει δυσκολία στη συγκέντρωση της προσοχής και χάνει εύκολα την ακολουθία του χρόνου. Ταλαντούχος στην τέχνη, το δράμα, τη μουσική, τον αθλητισμό, τη μηχανική, την ιστορία-αφήγηση, τις πωλήσεις, τις επιχειρήσεις, τη σχεδίαση, την οικοδόμηση, την εφαρμοσμένη μηχανική καθώς επίσης και άριστος στους Η/Υ. Συχνά ξαφνιάζουν με την οξυδέρκεια των παρατηρήσεων τους,έχουν γόνιμη φαντασία, χιούμορ και επινοητικότητα.



Ειδικότερα



1. Δυσκολία στην ανάγνωση

Η ανάγνωση γίνεται συλλαβιστά, επομένως είναι αργή και κοπιώδης. Χαρακτηρίζεται από μονότονο ρυθμό χωρίς χρωματισμό της φωνή τους, καθώς αγνοούν τα σημεία στίξης. Επιπλέον παρατηρούνται λάθη χρονισμού,δηλαδή κομπιάσματα και επαναλήψεις των λέξεων με σκοπό να κερδίσουν χρόνο.Φυσικά δε λείπουν οι συντμήσεις(μαθαίνω αντί μαθαίνοντας) ,οι αντιστροφές γραμμάτων και αριθμών (ε αντί για 3), οι αναστροφές(εμ αντι για με),οι παραλείψεις(άρθρων,συνδέσμων και γραμμών) και οι αντικαταστάσεις λέξεων παρεμφερούς σημασίας( μαύρος αντί σκοτεινός). Εξαιτίας της ασθενούς βραχύχρονης μνήμης τους αντικαθιστούν μεγάλες λέξεις με πιο σύντομες και οικείες(γιατρός αντί ωτορινολαρυγγολόγος). Οι δυσλεξικοί δεν κατανοούν το κείμενο που διαβάζουν και βεβαίως δεν διαβάζουν ποτέ για ευχαρίστηση.

2. Δυσκολία στη γραφή και στην ορθογραφία

Συνίσταται σε δυσανάγνωστο και αργό γράψιμο με ασυνέπεια γραφής της ίδιας λέξης στο κείμενο. Εντοπίζεται αδυναμία εφαρμογής των κανόνων ορθογραφίας,όπως για παράδειγμα η χρήση κεφαλαίων ανάμεσα στα πεζά,καθώς επίσης παραλείψεις τόνων,επαναλήψεις και αντιμεταθέσεις γραμμάτων. Γενικά δυσκολεύονται να αντιγράψουν από τον πίνακα ή από σημειώσεις και παρατηρείται ατελής ευθυγράμμιση στο χαρτί.

3. Διαταραχή προσανατολισμού

Οι διαταραχές στον προσανατολισμό του χώρου εκδηλώνονται κυρίως με δυσκολία στη διάκριση αριστερού και δεξιού. Επίσης παρατηρούνται και διαταραχές στον προσανατολισμό του χρόνου. Η δυσχέρεια αντίληψης της διαδοχής και της αλληλουχίας.
Εκδηλώνεται με δυσκολία στην επανάληψη αριθμών με καθορισμένη σειρά.Γενικά, δυσκολεύονται να μάθουν πίνακες, σειρές ονομάτων (π.χ. ημέρες της εβδομάδας, μήνες του χρόνου).


4. Προβλήματα οφθαλμοκίνησης



Έχει παρατηρηθεί ότι ενώ οι κινήσεις των ματιών ενός φυσιολογικού αναγνώστη ακολουθούν συγκεκριμένη φορά από τα αριστερά προς τα δεξιά κι έχουν σταθερό μέγεθος και διάρκεια, του δυσλεξικού αναγνώστη είναι ακανόνιστες, γρήγορες και παλινδρομούν στην προσπάθειά του να διαβάσει τις λέξεις. Παραπονιέται με την αίσθηση ή την θέα, ανύπαρκτης, μετακίνησης διαβάζοντας, γράφοντας, ή αντιγράφοντας.Φαίνεται να έχει δυσκολία με την όραση, όμως οι οφθαλμολογικές εξετάσεις δεν αποκαλύπτουν κανένα πρόβλημα.


5. Προβλήματα στην ομιλία

Ένας δυσλεκτικός δυσκολεύεται να εκφράσει τις σκέψεις του, μιλά με αναποτελεσματικές (στην αποτύπωση των ιδεών) φράσεις, αφήνει ελλιπείς τις προτάσεις του. Υπό πίεση μπορεί να εκδηλώσει τραυλισμό.


ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ

Για τη διάγνωση της δυσλεξίας απαραίτητη είναι η ανεύρεση όλων των τυπικών χαρακτηριστικών του συνδρόμου, όπως αναφέρθηκαν. Δεν αρκούν όμως αυτά. Παράλληλα θα πρέπει να εξασφαλίσουμε:

1. την ύπαρξη φυσιολογικής όρασης, ακοής και κινητικότητας
2. την απουσία οργανικού νοσήματος που μπορεί να επηρεάζει τη μάθηση, π.χ επιληψία
3. την επαρκή σχολική εκπαίδευση
4. το ευνοϊκό οικογενειακό περιβάλλον
5. τη φυσιολογική νοημοσύνη που καθορίζει ως νοητικό πηλίκο IQ › 90 και
6. την αναγνωστική ικανότητα τουλάχιστον κατά 2 χρόνια χαμηλότερη από αυτή που προβλέπεται από το δείκτη νοημοσύνης του, π.χ. ένα παιδί ηλικίας 10 χρόνων με νοητική ηλικία 10 χρόνων να έχει αναγνωστική ηλικία κάτω των 8 χρόνων. Θα πρέπει να τονιστεί ότι ο έλεγχος της αναγνωστικής ικανότητας γίνεται με ειδικές σταθμισμένες δοκιμασίες που καθορίζουν με ακρίβεια την αναγνωστική ικανότητα του παιδιού και δίνουν ισοδύναμη αναγνωστική ηλικία.

Από όλα αυτά γίνεται κατανοητό ότι η διάγνωση της δυσλεξίας δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη διαδικασία. Αντίθετα απαιτεί εμπειρία, εξειδίκευση και μεγάλη προσοχή και γι' αυτό θα πρέπει να γίνεται από ομάδα ειδικών που θα περιλαμβάνει ειδικευμένο παιδίατρο και εκπαιδευτικό ψυχολόγο και κατά περίπτωση άλλους ειδικούς όπως νευρολόγο, οφθαλμίατρο, λογοθεραπευτή κλπ. που θα εκτιμήσουν προσεκτικά τις ικανότητες και τις αδυναμίες του παιδιού πριν του βάλουν την ετικέτα του "δυσλεξικού".

ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ

Υπάρχουν διάφορες εκπαιδευτικές μέθοδοι που εφαρμόζονται για την αντιμετώπιση της δυσλεξίας που γίνονται πάντα με παράλληλη ψυχολογική υποστήριξη του δυσλεξικού παιδιού και της οικογένειάς του.Αυτές χρησιμοποιούν:

α) ειδικό εκπαιδευτικό υλικό( ειδικά βιβλία),
β) εκπαίδευση σε Η/Υ και
γ) διδασκαλία με ακουστικά μέσα όπως π.χ. μαγνητόφωνα

Οι εκπαιδευτικές αυτές μέθοδοι υποστηρίζεται από μερικούς ότι βελτιώνουν τις ικανότητες των δυσλεξικών, η αποτελεσματικότητά τους όμως είναι αμφίβολη κι αυτό είναι αναμενόμενο, αφού η δυσλεξία ως νευρολογική διαταραχή που είναι δε θεραπεύεται, δηλαδή το δυσλεξικό παιδί θα εξελιχθεί σε δυσλεξικό ενήλικο.

ΜΑΘΗΣΙΑΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ






Ορισμός Ειδικών Μαθησιακών Δυσκολιών
Οι Μαθησιακές Δυσκολίες είναι ένας γενικός όρος που αναφέρεται σε μια ετερογενή ομάδα διαταραχών που έχουν επιπτώσεις, στις συντονισμένες κινήσεις και στην διατήρηση της προσοχής. Οι δυσκολίες αυτές είναι εγγενείς και σεις στην κατάκτηση και χρήση του λόγου, της ανάγνωσης, της γραφής, των μαθηματικών ικανοτήτων θεωρείται ότι οφείλονται σε δυσλειτουργία του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος και διαρκούν σε όλη την διάρκεια της ζωής




ΑΙΤΙΑ ΕΙΔΙΚΩΝ ΜΑΘΗΣΙΑΚΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ

Τα αίτια των ειδικών μαθησιακών δυσκολιών οφείλονται σε παράγοντες προδιαθεσιακούς, γενετικούς, νευροβιολογικούς και γνωσιακούς, οι οποίοι συμβάλλουν στη δυσκολία κατάκτησης των σχολικών γνώσεων. Σε στατιστική βάση, οι περιβαλλοντικοί και συναισθηματικοί παράγοντες ευθύνονται για το μεγαλύτερο ποσοστό παιδιών που παρουσιάζουν "ειδικές μαθησιακές δυσκολίες". Ακατάλληλο σχολικό περιβάλλον, υποβαθμισμένες οικογενειακές συνθήκες συχνά αποτελούν εμφανείς παράγοντες που μειώνουν τις δυνατότητες ενός παιδιού για σχολική μάθηση. Επίσης, πολύ συχνά, η κατάθλιψη και το χρόνιο άγχος αναστέλλουν τις διαδικασίες μάθησης. Συχνά σε υπερπροστατευμένα ή παραμελημένα παιδιά παρατηρείται αδυναμία να επενδύσουν συναισθηματικά και νοητικά στη μάθηση και να χαρούν την ευχαρίστηση που τους προσφέρει. Υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών με "ειδικές μαθησιακές δυσκολίες" που διαπιστώνουμε ότι αδυνατούν ν’ αντέξουν καταστάσεις επιτυχίας και επιβεβαίωσης των ικανοτήτων τους τις οποίες ασυνείδητα αναστέλλουν ή ανακόπτουν.
Σε πολλές περιπτώσεις για τις "ειδικές μαθησιακές δυσκολίες" ευθύνονται εξελικτικές, αναπτυξιακές δυσλειτουργίες σε τομείς που συνδέονται με τις γνωστικές διαδικασίες όπως: η ελλειμματική ικανότητα της συγκέντρωσης και της προσοχής, της απομνημόνευσης, οι διαταραχές του λόγου, οι διαταραχές της εκτέλεσης πολύπλοκων νοητικών λειτουργιών (π.χ. αφαιρετική λειτουργία, ανεύρεση της σχέσης αιτίου, αιτιατού), οι δομικές ανεπάρκειες του εγκεφάλου,αναγκαίες για την οργάνωση των γνωστικών διαδικασιών.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΜΑΘΗΣΙΑΚΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ



Διαταραχή της ανάγνωσης

Η ανάγνωση είναι αργή και γίνεται συχνά συλλαβιστά και χωρίς ροή. Κατά τη διάρκεια της, παρατηρούνται παραλείψεις, προσθέσεις, αντικαταστάσεις γραμμάτων, συλλαβών ή λέξεων. Τέλος, παρουσιάζεται πλήρης ή ελλιπής αδυναμία κατανόησης ενός κειμένου.



Διαταραχή της γραφής

Στην γραπτή έκφραση όπως και στην ανάγνωση δεν απουσιαζούν οι παραλείψεις,οι οι προσθέσεις,οι αντικαταστάσεις γραμμάτων, συλλαβών ή λέξεων.Συχνό φαινόμενο είναι τα ορθογραφικά λάθη,ακόμα και σε λέξεις που έχουν συστηματικά διδαχθεί.Το γραπτό είναι κακογραμμένο,με μουτζούρες χωρίς την τήρηση των διαστημάτων και τη χρήση των σημείων στίξης.

Διαταραχή των Μαθηματικών

Αφορά την δυσκολία ή την αδυναμία εκτέλεσης αριθμητικών πράξεων, καθώς και της ανάπτυξης των ικανοτήτων για επίλυση αριθμητικών προβλημάτων με δεδομένη τη φυσιολογική νοημοσύνη και την επαρκή εκπαίδευση.Πιο συγκεκριμένα παρατηρείται δυσκολία στην αναγνώριση των μαθηματικών συμβόλων(+, -, x, :) στην αντιγραφή αριθμών και πράξεων.

Πέρα από τα ειδικά συμπτώματα κάθε Ειδικής Μαθησιακής Δυσκολίας υπάρχουν και ορισμένα γενικά χαρακτηριστικά που μπορεί να έχουν τα άτομα με Ε..Μ..Δ.:



1. Δυσκολία στον προσανατολισμό, στην αίσθηση του χώρου και του χρόνου
2. Δυσκολία στην αντίληψη της διαδοχής και της αλληλουχίας
3. Δυσκολία στην οργάνωση της μελέτης, της εργασίας και του χρόνου τους.
4. Δυσκολία στην τήρηση του προγράμματος
5. Έλλειψη ενδιαφέροντος για τα βιβλία και για οτιδήποτε χρησιμοποιείται γραπτός λόγος.


Παρόλη την αδυναμία που δείχνουν τα άτομα με Ε.Μ.Δ. στην έκφραση, έχουν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, καλή κριτική ικανότητα, προβληματίζονται για τα κοινωνικά θέματα, έχουν διαμορφωμένες θέσεις και απόψεις .... όμως συχνά μοιάζει να μην βρίσκουν τις λέξεις για να εκφραστούν!



ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΜΑΘΗΣΙΑΚΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ


Η διάγνωση των ειδικών αναπτυξιακών διαταραχών των σχολικών ικανοτήτων τίθεται συνήθως δι’ αποκλεισμού. Η διαγνωστική διαδικασία αποτελεί μια προσπάθεια περιορισμού των περιβαλλοντικών και βιωματικών παραγόντων, είναι αξιόπιστη μετά την έναρξη της φοίτησης στο Δημοτικό Σχολείο κι εφόσον αυτή είναι τακτική και σταθερή. Κατά τη διάγνωση αξιολογούνται δεδομένα του οικογενειακού καθώς και του αναπτυξιακού ιστορικού του παιδιού, τα οποία συσχετίζονται με το τύπο της "ειδικής μαθησιακής δυσκολίας" που εμφανίζει.Iδιαίτερη σημασία πρέπει να δίνεται στο χρόνο έναρξης των "ειδικών μαθησιακών δυσκολιών" και στην πορεία που αυτές ακολουθούν. Βαθμιαία ή αιφνίδια παρατεινόμενη μείωση της σχολικής απόδοσης είναι ένα δεδομένο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής.



ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΜΑΘΗΣΙΑΚΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ


Οι Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες χαρακτηρίζουν (ή όχι) ένα άτομο από τη γέννηση του μέχρι το τέλος της ζωής του. Με άλλα λόγια, οι Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες δεν «θεραπεύονται».Αυτό, όμως που θεραπεύεται είναι τα συμπτώματά τους.Με ειδικές μεθόδους διδασκαλίας, με ειδικές ασκήσεις και με κατάλληλη οργάνωση της μελέτης τα άτομα με Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες μαθαίνουν τρόπους να παρακάμπτουν τις δυσκολίες τους και βελτιώνονται σ' αυτά που υστερούν. Η ειδική αντιμετώπιση των "ειδικών μαθησιακών δυσκολιών" ενός παιδιού δεν δικαιολογεί την απομάκρυνσή του από το "κανονικό σχολείο". Αντίθετα θεωρείται ως πλέον ενδεδειγμένο να παρέχεται η ειδική αντιμετώπιση μέσα στους κόλπους του σχολείου. Εξίσου απαραίτητη με την ειδική αντιμετώπιση είναι η ψυχολογική υποστήριξη του παιδιού και της οικογένειάς του. Η αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των παραπάνω προβλημάτων προϋποθέτει πάνω από όλα τη συνεχή συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων επαγγελματιών με τους γονείς, των οποίων ο ρόλος είναι καταλυτικός στην ενίσχυση της αυτονομίας και αυτοπεποίθησης των παιδιών τους.